خبرنگاران وزیر آموزش و پرورش زادروز پروین اعتصامی را تبریک گفت - اخبار برخط

به گزارش اخبار برخط، تهران-خبرنگاران- محسن حاجی میرزایی وزیر آموزش و پرورش در توئیتی زادروز بانوی شاعر ایرانی پروین اعتصامی را تبریک گفت و او را ستاره پرفروغ در سپهر ادب فارسی خواند.

حاجی میرزایی به مناسبت 25 اسفند، سالروز زمینی شدن اختر چرخ ادب فارسی نوشت: زادروز بزرگ بانوی شعر و شاعری و نماد زنان شایسته کشور رخشنده اعتصامی (پروین) گرامی باد. پروین، در تواتر تاریخ، گوهر چرخ ادب است که با محتوای پند آموز، زبان گویا و روان و مناظرات پر شور و شعور، ستاره ای پر فروغ در سپهر ادب فارسی است.

مجسمه پروین اعتصامی در حیاط خانه خودش (تبریز)

رخشندهٔ اعتصامی (زاده 25 اسفند 1285 و درگذشته به تاریخ 15 فروردین 1320) معروف به پروین اعتصامی، شاعر ایرانی است که از او به عنوان پرآوازه ترین شاعر زن ایران یاد شده است. پروین از کودکی فارسی، انگلیسی و عربی را نزد پدرش آموخت و از همان کودکی زیر نظر پدرش و استادان نام آور و درخشانی چون علی اکبر دهخدا و ملک الشعراء بهار، سرودن شعر را آغازید. پدر پروین، یوسف اعتصامی آشتیانی، از شاعران و مترجمان برجسته دوران خود بود که در شکل گیری زندگی هنری پروین و کشف توانایی ها، و ذوق و گرایش وی به سرودن شعر نقش مهمی داشت. تنها اثر چاپ و منتشر شده از پروین، دیوان اشعار اوست که دارای 606 شعر در قالب های مثنوی، قطعه و قصیده است. عمده شهرت ادبی پروین به خاطر استفاده از سبک شعریِ مناظره در شعرهایش است. شعرهای پروین پیش از چاپ به صورت مجموعه و کتاب، در مجلهٔ بهار و منتخبات آثار ضیاء هشترودی و امثال و حکم دهخدا، چاپ می شد. پروین پیش از چاپ دومین نوبت از دیوان اشعارش، سی و پنج ساله بود که بر اثر بیماری حصبه در تهران بدرود حیات گفت و داخل حرم حضرت فاطمه معصومه (س) در آرامگاه خانوادگی اش، به خاک سپرده شد.

زادروز پروین (بیست و پنجم اسفندماه)، به عنوان روز بزرگداشت پروین اعتصامی نام گذاری شده است.

سنگ قبر پروین اعتصامی منقوش به شعری که برای مرگ خود سرود

بر سنگ قبر پروین اعتصامی، این شعر خودش نقش بسته است:

اینکه خاک سیهش بالین است

اختر چرخ ادب پروین است

گر چه جز تلخی از ایام ندید

هر چه خواهی سخنش شیرین است

صاحب آنهمه گفتار، امروز

سائل فاتحه و یاسین است

دوستان به که ز وی یاد کنند

دل بی دوست دلی غمگین است

خاک در دیده بسی جان فرساست

سنگ بر سینه بسی سنگین است

بیند این بستر و عبرت گیرد

هر که را چشم حقیقت بین است

هر که باشی و زهر جا برسی

آخرین منزل هستی این است

آدمی هر چه توانگر باشد

چو بدین نقطه رسد مسکین است

اندر آنجا که قضا حمله کند

چاره تسلیم و ادب تمکین است

زادن و کشتن و پنهان کردن

دهر را رسم و ره دیرین است

خرم آن کس که در این محنت گاه

خاطری را سبب تسکین است.