سال اول، مهم ترین سال مجلس یازدهم - اخبار برخط

به گزارش اخبار برخط، سال اول مجلس یازدهم مهم ترین سال آن است چون مجلس در این یک سال می تواند به مردم این پیغام را بدهد که راه تغییر در شرایط کشور اعتماد به این جهت است یا خیر؟

به گزارش گروه رسانه های اخبار برخط، محمد زعیم زاده طی یادداشتی در روزنامه فرهیختگان نوشت: سایه سنگین ویروس کرونا بر اقتصاد و فرهنگ و اجتماع، متغیر پیش بینی نشده سیاست ایران در سال 99 است، روی کار آمدن مجلس جدید، انتخابات ریاست جمهوری ایالات متحده آمریکا و آغاز فرایند رقابت انتخابات ریاست جمهوری سیزدهم در نیمه دوم سال رخداد های مهمی بود که از قبل در خصوص آنها تحلیل می شد اما حالا همه آنها به نوعی تحت تاثیر این مهمان ناخوانده و شوم قرار گرفته اند.

ویروس جهانی شده شرایط مالی و اجتماعی اروپا و آمریکا را به شکل جدی تحت تاثیر قرار داده است،کرونا حالا تبدیل به جدی ترین رقیب دونالد ترامپ در انتخابات آمریکا شده است، اگر قبل از شیوع این ویروس شاخص های مالی در ایالات متحده ترامپ را برنده قطعی دوئل 2020 معرفی می کرد حالا حداقل کمی از این قطعیت کاسته شده است. کرونا در کنار نفت بیست وچند دلاری تاثیرات عمیق و پیش بینی نشده ای هم بر اقتصاد ایران داشته است؛ تاثیراتی منفی که با وجود بر سر کار بودن دولتی ضعیف پایه و ناامیدکننده در اجرا و عمل مانند دولت روحانی ممکن است اولویت ها و فوریت های کشور را هم تغییر دهد. با وجود این شرایط آغاز به کار مجلس یازدهم در خرداد 99 به عنوان یک تغییر مهم در ساخت رسمی سیاست ایران خارج از تاثیرات کرونا بر فضای مالی، اجتماعی و البته سیاسی ایران و غرب اتفاق نمی افتد.

مجلس یازدهم و مساله مشارکت

مجلس جدید در سال اول با دو دست انداز عظیم دولت روحانی روبه رو است؛ اول خود دولت که با کوهی از مشکل و انباشتی از بی انگیزگی در سال پایانی است و دوم میراث مهمش یعنی انتخابات 42 درصدی!

قبل تر درباره چرایی عدم مشارکت گسترده مردم در انتخابات دوم اسفند 98 نوشتیم و همانجا گفتیم اگر از شیوع کرونا یکی دو روز قبل از انتخابات -که اثر حداقلی بر کاهش مشارکت داشت- بگذریم به دو عامل دیگر می رسیم. اول عدم اطمینان مردم از پدید آمدن تغییر در شرایط که عموما ناشی از عملکرد دولت روحانی و مجلس دهم بود و دوم عدم احراز صلاحیت بعضی چهره های اصلاح طلب در انتخابات.

در یادداشت های قبلی دلایلی برای این موضوع آوردیم که ردصلاحیت ها هرچند در میزان مشارکت موثر بوده اما متغیر اصلی در کاهش حضور نبوده است؛ نکته ای که حتی مصطفی تاجزاده از اصلاح طلبان رادیکال هم در گفت وگو با کرباسچی به آن اشاره می نماید و می گوید: اگر ما هم می آمدیم اتفاق خاصی نمی افتاد. مجلس بالاخره در چنین شرایطی شکل گرفته است، در شرایطی که مردم در انتخابات اسفند پیغام واضح و روشنی دادند عده ای با رای دادن به این منتخبان، دولت و مجموعه اجرایی و تقنینی را نقد کردند و عده ای تصمیم گرفتند با رای ندادن پیغام شان را فریاد بزنند و حالا مساله اصلی کشور کارآمدی و تزریق امید واقعی از این جهت است.

مجلس یازدهم چه کارهایی نباید بکند؟

اگر قبول کنیم که عامه مردم که بخشی از آنها در انتخابات اخیر شرکت هم نکردند و اصطلاحا جزء تحریمی ها بودند خیلی قائل به تفکیک دقیق سیاسیون شبیه آنچه در رسانه ها دسته بندی می شوند، نیستند گامی به جلو در فهم مساله برداشته ایم. مردم اگر همه سیاسیون را از یک سنخ ندانند حداکثر قائل به این هستند که دو دسته و دو فکر وجود دارد؛ یکی نزدیک به اصلاح طلبان و روحانی با ایده هایی که در این سال ها اجرایی شده است از قبیل تعامل با غرب برای حل مسائل و... و دسته ای منتقد این روش ها، اگر مخاطب کمی حرفه ای تر باشد و به سیاست نزدیک تر، حداکثر هر کدام از این دو دسته را به دو گروه تقسیم می نماید و معتقد است در هر دو دسته ممکن است دیدگاه های رادیکال تر و متعادل تری وجود داشته باشد. دسته بندی های جلوتر از این مثلا شناخت خاستگاه سیاسیون و عضویت شان در احزاب و... دیگر به فضاهای نخبگانی و سیاسی تر برمی گردد. اینکه این فهم مردم از سیاست یعنی به رسمیت نشناختن احزاب و ... خوب است یا نه، فعلا محل بحث ما نیست اما احتمالا صحنه واقعی نسبت مردم به سیاست چیزی شبیه این است.

حالا این مقدمه چه فایده ای برای ما دارد؟ اکثریت منتخبان مجلس یازدهم در ذهن مردم حداکثر منتقدان وضع موجود شناخته می شوند، وابستگی های حزبی و محفلی و گروهی اولویت های بعدی هستند که پژواکش هم در حد همان محافل است. پس اولین اقدام سلبی مجلس یازدهم که از همه اقدامات ایجابی آن مهم تر است پرهیز از اولویت بخشی به رقابت سیاسی است، اگر رقابت بر سر ریاست مجلس یا اعضای هیات رئیسه به فضای رسانه ای و رسمی کشیده گردد -که همین حالا اخباری از این رقابت به گوش می رسد- در افکار عمومی جنگ قدرت تازه وارد ها ترجمه می گردد، در این حالت است که افتتاحیه مجلس تبدیل به اختتامیه آن می گردد. نکته خطرناک دیگری که ممکن است این مجلس به آن مبتلا گردد و بعضی از اعضا هم نشان دادند ظرفیت چنین کاری را دارند تبدیل نمایندگان به وزیر شعار است، دوستان دقت بفرمایید که شرایط کشور به گونه ای است که در آن دسته بندی بالا مردم انتظار تغییرات ملموس از دسته عقلای منتقد دولت را دارند و ارائه تصویر رادیکال و شعاری چندان بوی تغییرات مثبت را به مشام نمی رساند؛ که حتی می تواند اثر معکوس روی مردم داشته باشد.

برای برون رفت از شرایط ایده های واقعی داشته باشید

سال اول مجلس یازدهم مهم ترین سال آن است چون مجلس در این یک سال می تواند به مردم این پیغام را بدهد که راه تغییر در شرایط کشور اعتماد به این جهت است یا خیر؟ در غیر این صورت ممکن است این تغییرات در ریاست جمهوری سیزدهم امتداد پیدا نکند و کشور به لحاظ اجرایی در همین شرایط باقی بماند. فرصت یک ساله فرصت محدودی است، خصوصا اینکه بخشی از آن به شکل گیری ساختارها و استقرار خواهد گذشت اما در همین مدت کوتاه می توان کارهایی کرد که یک جهت روشن هویدا گردد. اینکه توان کارشناسی مجلس جدید دقیقا چقدر است خیلی برایمان روشن نیست اما حضور افراد باتجربه با کارنامه قابل قبول در مجالس و دولت های قبلی در کنار حضور بعضی جوانان صاحب فکر و غیرشعاری بارقه هایی از امید را زنده می نماید، البته حتما این مقدار کافی نیست و احتیاج به اتاق فکرهای جدی در حوزه های اقتصاد سیاست، فرهنگ، اجتماعی و رسانه به شدت احساس می گردد.

به هر جهت باید در اتاق فکرهای اداره مجلس در همین ایام تا زمان تشکیل، ایده های دقیقی ساخته و پرداخته گردد؛ ایده هایی که هم بتواند با اقتضائات دولت فعلی کشور را تا حدودی از این شرایط رکود خارج کند و هم فرایند تبعیض آمیز اداره کشور را که میراث اداره کشور به روش نئولیبرالی است سروسامانی بدهد؛ یعنی پیشرفت با جهت گیری عدالت. برای نشان دادن تغییر در این زمینه چند کار باید در همین یک سال انجام گردد، در این راه مجلس باید جسارت داشته باشد و بعضی سازوکارهای تبعیض زا در آموزش، درمان و... را ملغی کند. مجلس می تواند در همین یک سال گام های مهمی در شفافیت خصوصا درخصوص نظارت بر سازوکارهای مالی مجموعه های حاکمیتی که برای بخش هایی از مردم به شکل جدی محل سوال هستند بردارد. ایده ها برای برون داد از شرایط فعلی اولا باید از یک پشتوانه تئوریک روشن برخوردار باشد و ثانیا با اقتضائات فعلی کشور واقعی و قابل اجرا باشد.

تغییر را از خود مجلس آغاز کنید

مجلس باید تغییر را از خودش آغاز کند، اینکه در هر انتخابات تعدادی از نمایندگان دوره قبل به دلایل مالی ردصلاحیت می شوند نشان می دهد سازوکارهای نظارتی مجلس چندان کار نمی نماید و باید فکری به حال آن کرد. مجلس باید به گونه ای ریل گذاری و اداره گردد که کسی انگیزه نداشته باشد برای پیروزی در انتخابات آن از منابع نامعلوم میلیاردی هزینه کند. سازوکار تعامل نمایندگان با بخش خصوصی و شبه خصوصی، بنگاه های مالی و... باید شفاف بوده و نتایجش در اختیار عموم مردم باشد. کارکرد کلی و منطقه ای هر نماینده در فراکسیون های مختلف باید روشن و قابل کمّی سازی و ارزش گذاری و البته قابل انتشار باشد. اداره مجلس به گواه آمار در این سال ها بسیار پرخرج و خود مروج تبعیض بوده است که این فرایند باید اصلاح گردد. مجلس احتیاجمند نماینده شجاع و آزاده است نه نماینده بله قربان گو، هیات حاکمه مجلس جسارت چارچوب مند و عقلانی را ترویج و از آن حمایت کند، حضور تنها ده نماینده ایده دار، شجاع، آزاده و جامع که عدالت، آزادی و پیشرفت در حوزه های مختلف مساله شان باشد مردم را به آینده امیدوار می نماید.

مجلس یازدهم و دولت روحانی

نحوه تعامل با دولت روحانی هم خود آن از پیچیدگی های سیاست است، دولتی که بود و نبودش خیلی در اداره کشور توفیری ایجاد نمی نماید اما نبودش پیغام ها و تبعاتی دارد که فعلا مصلحت به همین بودن نیم بند است. مجلس از سویی باید به گونه ای رفتار کند که دولت به حرکت وادار گردد و نظارت دقیقی بر آن داشته باشد و از سوی دیگر نباید به سمتی برود که کشور از بی دولتی غیررسمی به شرایط بی دولتی رسمی برسد.

بازگشت به صفحه رسانه ها