مثل روییدن گل های وحشی در شکاف پیاده رو، درباره رمان جدید آتوسا مشفق - اخبار برخط

به گزارش اخبار برخط به نقل از لیت هاب، آتوسا مشفق نویسنده ایرانی الاصل ساکن کشور آمریکا یکی از نویسندگان معاصر و پرطرفدار این کشور است که رمان هایش در سال های گذشته با استقبال زیادی روبرو شده است. مشفق در سال 2018 با رمان آیلین توانست به نامزدهای مرحله نهایی جایزه معتبر بوکر راه پیدا کند.

این رمان در ایران به وسیله انتشارات شمشاد و سه نشر دیگر ترجمه شده است. سه رمان قبلی مشفق پرمخاطب بوده و حالا او اعلام کرده در دوران قرنطینه رمان جدیدی نوشته است و ناشران آمریکایی برای چاپ رمانش از هم اکنون صف کشیده اند.

نویسنده ایرانی متولد بوستون آمریکا در گفتگویی اعلام کرده است که تمام تنهایی خود را در قرنطینه صرف نوشتن رمانی کرده است که حالا برای چاپ آماده است. مشفق در سال 2020 رمان مرگ در دستانش را توسط انتشارات پنگوئن وارد بازار کرد که با استقبال زیادی روبه رو شد.

داستان رمان ماجرای سفر خیالی و خطرناک زنی را تعریف می کند که قدرت درک و عقل خود را از دست داده است. خود مشفق درباره این رمان جنایی می گوید که آن را برای خودم نوشتم و در واقع یک داستان تنهایی است. از صحبت های مشفق درباره رمان جدیدش به نظر می رسد آخرین اثر این نویسنده ایرانی نیز حال و هوای رمان های قبلی اش را داشته باشد.

مشفق می گوید: حال کنونی من مثل کسانی است که دوستان نزدیکش را پیدا کرده باشد و مثل کسی است که یک سال در تنهایی جنگیده و در جستجوی روح گمشده اش در مسیری پا گذاشته باشد که تا کنون کسی در آن قدم نگذاشته است. همه کسانی که من می شناسم، در درون خود تحول زیادی در این مدت تجربه کرده اند و این یک حس عالی است. به خاطر همین است که درباره شخصیت ها و آدم هایی می نویسم که تنها هستند و در طول داستان رابطه عمیقی با خودشان برقرار می کنند.

مشفق ادامه می دهد: چند سال گذشته را در تنهایی و دور از اجتماع زمان زیادی برای مجسم کردن درونم وقت گذاشتم؛ ولی زیاد از این مسئله شگفت زده نشدم. در این زمانه که انسان با مسائل زیادی روبرو شده است و هر روز بسیاری از بین ما می فرایند، تلاش انسان برای زندگی مثل روییدن گل های وحشی در بین شکاف های کنار پیاده روهای خیابان است. مردم هرجا می رویند و این خیلی زیباست.

وقتی پارسال برای روزنامه گاردین مقاله ای درباره قرنطینه نوشتم، خیلی به واقعیت کاری نداشتم. در یک سال گذشته هم به واقعیت کاری نداشتم؛ ولی پرتره ای صمیمی از خودم در حال تغییر ترسیم کردم و در رمانی کامل نوشتم و بیشترین هدفم از نوشتم این رمان این بود که بدانم که نیاز به زنده ماندن دارم.